Dag 6: Arequipa – Arica (1.016 km)
Door: erikencarolien
29 April 2010 | Chili, Arica
De volgende ochtend staat om 06.00 uur de taxi voor de deur. We worden bij het busstation afgezet en melden ons aan de balie. We moeten even wachten tot we in de lounge plaats kunnen nemen. Hierdoor hebben we even tijd om langs de vele kleine winkeltjes te lopen. Het is hier een sport om zo veel mogelijk verschillende spullen in de etalage te plaatsen. Ook in de winkel wordt elke vierkante centimeter benut.
We zakken wat later in de heerlijke stoelen in de lounge en vertrekken op tijd richting Chili. Het eerste deel van de reis zitten we in een luxe bus. Heerlijke stoelen met meer dan voldoende beenruimte, verschillende films die afgespeeld werden om de tijd te doden, wireless internet en we krijgen ook nog eens een lunchbox. In de vier uur durende trip naar Tacna verandert het landschap nauwelijks. Droog en uitgestorven, heuvelachtig maar wel prachtig. Na een paar uur rijden moeten we allemaal de bus uit. In het midden van de woestijn ligt een overgang naar de provincie Tacna. Al het fruit dat de reizigers bij zich dragen moet hier ingeleverd worden, om import van fruitvliegjes te voorkomen. Om te zorgen dat er niets over het hoofd werd gezien moet alle handbagage door een scanner gehaald worden. In de tussentijd wordt de bus geïnspecteerd. Na een paar minuten kunnen we onze reis voortzetten.
Ruim een uur later komt de stad Tacna in zicht. Onze tassen komen snel uit het laadruim en bij inlevering van de bonnetjes krijgen we de tassen mee en kunnen we op zoek naar Walter. In ons reisplan was aangegeven dat Walter onze contactpersoon in Tacna is. Hij moet ervoor zorgen dat we in de juiste bus naar Arica komen te zitten. In een aangrenzend gebouw hebben we de juiste balie snel gevonden. We kunnen onze tassen achterlaten, zodat we eerst nog even kunnen lunchen. Bij het busstation zijn geen luxe restaurants te vinden. Maar de kip, rode bietjes en rijst die we kiezen smaakt prima. Allebei een flesje frisdrank erbij en daarmee komt de rekening in totaal op 12 Sol (3 Euro!).
Bij de balie halen we onze tassen weer op. Een collega van Walter loopt met ons mee. Hij heeft al eerder aangegeven dat we eerst belasting moesten betalen, dus daar hebben we al aparte kaartjes voor gehaald. Hij brengt ons naar een nieuwe balie waar we wat papierwerk moeten invullen, tevens worden onze paspoortgegevens in de computer opgeslagen. Bij de buschauffeur wordt voor ons betaald en we nemen opnieuw plaats. Deze bus is duidelijk minder luxe. Hij is nog niet eens uitgerust met een toilet. Ook zit de bus bomvol. Alleen de man naast ons is niet wakker te krijgen wardoor het plekje naast hem leeg blijft. Met twee man personeel aan boord begint de reis naar Arica. De buschauffeur drukt het gaspedaal stevig in. De andere man controleert of iedereen de juiste reispapieren heeft ontvangen. Ook moet er bij hem afgerekend worden. De slaperige man naast ons moet wakker gemaakt worden om te betalen, moet opnieuw wakker gemaakt worden om zijn papieren in te vullen en moet wakker gemaakt worden bij de grensovergang van Peru. Bij de paspoortcontrole staat hij zijn papieren nog in te vullen, want veel verder dan zijn naam was hij nog niet gekomen. Wanneer iedereen de bus uit is, mag de chauffeur de grens over. We krijgen bij deze controlepost onze stempels voor het verlaten van Peru. Zo'n 5 minuten later kunnen we onze reis vervolgen.
De volgende grensovergang hebben we snel bereikt. Opnieuw moet iedereen uit de bus en moet onze slaperige vriend wakker gemaakt worden. Ditmaal moet ook alle bagage uit de bus. Het controleren van de reispapieren en paspoorten neemt veel tijd in beslag. Zeker omdat de Chileense ambtenaren het belangrijker vinden om elkaar te begroeten dan om de reizigers te helpen. Als we bijna aan de beurt zijn zit de shift van de douane-beambte er op. Hij pakt rustig zijn spullen bij elkaar, neemt de tijd om bij te praten met zijn collega, maakt plaats voor hem zodat de nieuwe beambte rustig zijn spullen kan klaarzetten. Dit alles duurt een minuut of vijf. Ondertussen is onze chauffeur witheet. Hij probeert van alles om te zorgen dat we snel verder kunnen. Uiteindelijk legt hij zich er maar bij neer dat de Chilenen zich niets van hem aantrekken. Wanneer we aan de beurt zijn blijkt dat we niet alle papieren hebben ingevuld. We krijgen nog een extra document en sluiten
achter in de rij aan. Vlak voor ons heeft een passagier geen geldig reisdocument, dus het duurt opnieuw een behoorlijke tijd voordat we aan de beurt zijn. Ondertussen is naast ons een andere bus al volledig door de grenscontrole heen. Die bus zat nog veel voller met mensen en met bagage die ook bovenop de bus gebonden was. Alle passagiers zijn al door de controle heen, alle bagage is al weer op de bus gebonden en ondertussen mogen wij voor de tweede maal naar het loket. Dit keer is de beambte tevreden en krijgen we onze stempels. Helaas is de verklaring voor onze bagage niet duidelijk ingevuld. Voordat we de bagage door de scanner mogen laten halen moet die opnieuw ingevuld worden. Wanneer ook dat is opgelost mogen we, met onze goedgekeurde bagage, terug naar de bus. Een aantal ongeduldige gezichten wacht ons daar op. Er wordt ons met klem gevraagd de bagage snel weg te stoppen, maar we laten ons niet opjagen. Ook de problemen met de ongeldige reisdocumenten zijn daarna vrij snel opgelost, dus iedereen mag terug in de bus. Onze vriend ligt daar al weer te slapen. De bus vertrekt zo snel dat een verkoper niet de tijd heeft gehad om uit te stappen. Een paar honderd meter verder stapt hij met zijn ijsjes uit de bus.
In Chili zijn we geen bushaltes tegengekomen. Toch blijkt het geen probleem om aan te geven waar je er op deze doorgaande weg uit wilt stappen. Zelf wachten we geduldig tot we bij het busstation zijn. Nadat we wat Chileense valuta hebben kunnen pinnen, stappen we in een taxi. Bij het hotel ligt een brief met aanvullende reisinformatie op ons te wachten. We worden ook al verwacht, dus voordat we ons geïntroduceerd hebben vraagt de receptionist al: mister van Hout? We laten onze spullen op de kamer achter en gaan meteen de stad in. Het centrum is klein, de stad heeft ook niet veel speciaals te bieden. Hoogtepunt is de grote oceaan, want Arica ligt pal aan de kust. We besluiten de klim naar een uitzichtpunt in te zetten en kunnen zo over de hele stad heenkijken. De ondergaande zon missen we bijna, omdat we de rest van de omgeving op ons in laten werken. Omdat het nu snel donker kan worden gaan we terug naar het centrum.
In het centrum hebben ze leuke terrasjes. Op het terrasje komen we erachter dat we in een andere tijdszone zitten en dat het al avond is. Het blijkt koopavond te zijn en we drinken en eten wat op het terras. Een dans-/muziekgezelschap passeert, maar we zijn dan al naar binnen verhuisd, zitten te eten en zijn te moe om op te staan om goed te kunnen zien wat er op straat gebeurt. De koffie met warme melk is niet echt lekker, tijd om naar bed te gaan.
We zakken wat later in de heerlijke stoelen in de lounge en vertrekken op tijd richting Chili. Het eerste deel van de reis zitten we in een luxe bus. Heerlijke stoelen met meer dan voldoende beenruimte, verschillende films die afgespeeld werden om de tijd te doden, wireless internet en we krijgen ook nog eens een lunchbox. In de vier uur durende trip naar Tacna verandert het landschap nauwelijks. Droog en uitgestorven, heuvelachtig maar wel prachtig. Na een paar uur rijden moeten we allemaal de bus uit. In het midden van de woestijn ligt een overgang naar de provincie Tacna. Al het fruit dat de reizigers bij zich dragen moet hier ingeleverd worden, om import van fruitvliegjes te voorkomen. Om te zorgen dat er niets over het hoofd werd gezien moet alle handbagage door een scanner gehaald worden. In de tussentijd wordt de bus geïnspecteerd. Na een paar minuten kunnen we onze reis voortzetten.
Ruim een uur later komt de stad Tacna in zicht. Onze tassen komen snel uit het laadruim en bij inlevering van de bonnetjes krijgen we de tassen mee en kunnen we op zoek naar Walter. In ons reisplan was aangegeven dat Walter onze contactpersoon in Tacna is. Hij moet ervoor zorgen dat we in de juiste bus naar Arica komen te zitten. In een aangrenzend gebouw hebben we de juiste balie snel gevonden. We kunnen onze tassen achterlaten, zodat we eerst nog even kunnen lunchen. Bij het busstation zijn geen luxe restaurants te vinden. Maar de kip, rode bietjes en rijst die we kiezen smaakt prima. Allebei een flesje frisdrank erbij en daarmee komt de rekening in totaal op 12 Sol (3 Euro!).
Bij de balie halen we onze tassen weer op. Een collega van Walter loopt met ons mee. Hij heeft al eerder aangegeven dat we eerst belasting moesten betalen, dus daar hebben we al aparte kaartjes voor gehaald. Hij brengt ons naar een nieuwe balie waar we wat papierwerk moeten invullen, tevens worden onze paspoortgegevens in de computer opgeslagen. Bij de buschauffeur wordt voor ons betaald en we nemen opnieuw plaats. Deze bus is duidelijk minder luxe. Hij is nog niet eens uitgerust met een toilet. Ook zit de bus bomvol. Alleen de man naast ons is niet wakker te krijgen wardoor het plekje naast hem leeg blijft. Met twee man personeel aan boord begint de reis naar Arica. De buschauffeur drukt het gaspedaal stevig in. De andere man controleert of iedereen de juiste reispapieren heeft ontvangen. Ook moet er bij hem afgerekend worden. De slaperige man naast ons moet wakker gemaakt worden om te betalen, moet opnieuw wakker gemaakt worden om zijn papieren in te vullen en moet wakker gemaakt worden bij de grensovergang van Peru. Bij de paspoortcontrole staat hij zijn papieren nog in te vullen, want veel verder dan zijn naam was hij nog niet gekomen. Wanneer iedereen de bus uit is, mag de chauffeur de grens over. We krijgen bij deze controlepost onze stempels voor het verlaten van Peru. Zo'n 5 minuten later kunnen we onze reis vervolgen.
De volgende grensovergang hebben we snel bereikt. Opnieuw moet iedereen uit de bus en moet onze slaperige vriend wakker gemaakt worden. Ditmaal moet ook alle bagage uit de bus. Het controleren van de reispapieren en paspoorten neemt veel tijd in beslag. Zeker omdat de Chileense ambtenaren het belangrijker vinden om elkaar te begroeten dan om de reizigers te helpen. Als we bijna aan de beurt zijn zit de shift van de douane-beambte er op. Hij pakt rustig zijn spullen bij elkaar, neemt de tijd om bij te praten met zijn collega, maakt plaats voor hem zodat de nieuwe beambte rustig zijn spullen kan klaarzetten. Dit alles duurt een minuut of vijf. Ondertussen is onze chauffeur witheet. Hij probeert van alles om te zorgen dat we snel verder kunnen. Uiteindelijk legt hij zich er maar bij neer dat de Chilenen zich niets van hem aantrekken. Wanneer we aan de beurt zijn blijkt dat we niet alle papieren hebben ingevuld. We krijgen nog een extra document en sluiten
achter in de rij aan. Vlak voor ons heeft een passagier geen geldig reisdocument, dus het duurt opnieuw een behoorlijke tijd voordat we aan de beurt zijn. Ondertussen is naast ons een andere bus al volledig door de grenscontrole heen. Die bus zat nog veel voller met mensen en met bagage die ook bovenop de bus gebonden was. Alle passagiers zijn al door de controle heen, alle bagage is al weer op de bus gebonden en ondertussen mogen wij voor de tweede maal naar het loket. Dit keer is de beambte tevreden en krijgen we onze stempels. Helaas is de verklaring voor onze bagage niet duidelijk ingevuld. Voordat we de bagage door de scanner mogen laten halen moet die opnieuw ingevuld worden. Wanneer ook dat is opgelost mogen we, met onze goedgekeurde bagage, terug naar de bus. Een aantal ongeduldige gezichten wacht ons daar op. Er wordt ons met klem gevraagd de bagage snel weg te stoppen, maar we laten ons niet opjagen. Ook de problemen met de ongeldige reisdocumenten zijn daarna vrij snel opgelost, dus iedereen mag terug in de bus. Onze vriend ligt daar al weer te slapen. De bus vertrekt zo snel dat een verkoper niet de tijd heeft gehad om uit te stappen. Een paar honderd meter verder stapt hij met zijn ijsjes uit de bus.
In Chili zijn we geen bushaltes tegengekomen. Toch blijkt het geen probleem om aan te geven waar je er op deze doorgaande weg uit wilt stappen. Zelf wachten we geduldig tot we bij het busstation zijn. Nadat we wat Chileense valuta hebben kunnen pinnen, stappen we in een taxi. Bij het hotel ligt een brief met aanvullende reisinformatie op ons te wachten. We worden ook al verwacht, dus voordat we ons geïntroduceerd hebben vraagt de receptionist al: mister van Hout? We laten onze spullen op de kamer achter en gaan meteen de stad in. Het centrum is klein, de stad heeft ook niet veel speciaals te bieden. Hoogtepunt is de grote oceaan, want Arica ligt pal aan de kust. We besluiten de klim naar een uitzichtpunt in te zetten en kunnen zo over de hele stad heenkijken. De ondergaande zon missen we bijna, omdat we de rest van de omgeving op ons in laten werken. Omdat het nu snel donker kan worden gaan we terug naar het centrum.
In het centrum hebben ze leuke terrasjes. Op het terrasje komen we erachter dat we in een andere tijdszone zitten en dat het al avond is. Het blijkt koopavond te zijn en we drinken en eten wat op het terras. Een dans-/muziekgezelschap passeert, maar we zijn dan al naar binnen verhuisd, zitten te eten en zijn te moe om op te staan om goed te kunnen zien wat er op straat gebeurt. De koffie met warme melk is niet echt lekker, tijd om naar bed te gaan.
