Dag 11: grenspost Bolivia – Alota (137 km)
Door: erikencarolien
04 Mei 2010 | Bolivia, Sucre
Na 12 uur “slaap” staan we gebroken op. Iedere keer dat je op dit stapelbed draait, draait de persoon onder of boven je mee. Bovendien hebben we last van koorts en is er niet veel zuurstof in de lucht. Dit betekent dat we met hartkloppingen een keer of 25 zijn wakker geworden ’s nachts. Om een beetje op gang te komen proberen we wat te eten.
Timo stapt vervolgens voorin, wij nemen achterin plaats en Karl, Robin en Michael gaan op de bank in het midden van de jeep zitten. Onze tassen zijn al weer boven op de jeep gebonden, dus we zijn klaar voor het vervolg van onze tour.
Dit keer komen we bij een heel bijzonder natuurlijk warm waterbad. Ondanks de hoogte (en de kou) is het water hier 38 graden. Goed voor een duik, maar zo fit voelen we ons nog niet, Carolien gaat niet verder dan haar voeten in het water te hangen, Erik doet zelfs dat niet. Wel levert het mooie plaatjes op!
Vervolgens komen we bij ’s werelds hoogstgelegen geisers (4300 m) met veel stoom en kolkende moddermassa’s. Het ziet er spectaculair uit, maar is duidelijk niet geschikt om in te pootje baden.
Het volgende punt waar we stoppen is Laguna Colorada. De lucht is strak blauw, de flamingo’s zijn enorm rose en door de zon worden de kleuren van de bergen op de achtergrond schitterend op het meer weerkaatst.
In de ochtend hebben we zo drie geweldige stops gehad. Tijd om naar ons lunchadres te gaan. Volgens het originele programma zouden we hier de vorige dag geëindigd zijn. Nu gaan we hier zitten om aan te sterken. Ondanks de afgelegen lokatie komt na de lunch een Boliviaans jongetje kijken waar we op aan het wachten zijn. Hij heeft van een vorige groep al twee lolly’s gehad en duwt, bij gebrek aan ander speelgoed, een band voor zich uit. De camera die we bijdragen is erg interessant. Zeker wanneer er een foto van hem zelf op verschijnt. Na een paar minuten merkt hij dat hier geen snoep gaat krijgen dus vervolgt hij zijn weg. Dat doen wij ook, al merken we dat we ons (nog steeds) niet lekker voelen.
Het middagprogramma leidt ons langs rotsformaties, nog een aantal lagunas en een tweetal vulkanen. De jeep heeft het af en toe moeilijk om een besneeuwde berg op te rijden. Verschillende keren moet onze chauffeur zich een stuk van de top laten afzakken om een nieuwe poging te wagen de berg te trotseren. We worden deze middag behoorlijk door elkaar geschud. Hierdoor gaan we ons nog slechter voelen.
De dag eindigt in Alota. Een dorpje dat geen bar, geen restaurant, geen pinautomaat en geen supermarkt kent. We kunnen bij ons slaapadres eten en hier kunnen we ook wat flessen water kopen. Dit slaapadres kent een privékamer met twee ruime eenpersoonsbedden, maar deze is al bezet op het moment dat we aankomen. Gelukkig zijn de Engelsen die eerder zijn aangekomen bereid om de kamer aan ons af te staan, omdat we ons niet goed voelen. En gelukkig slapen we dit keer op slechts 3600 meter hoogte.
Timo stapt vervolgens voorin, wij nemen achterin plaats en Karl, Robin en Michael gaan op de bank in het midden van de jeep zitten. Onze tassen zijn al weer boven op de jeep gebonden, dus we zijn klaar voor het vervolg van onze tour.
Dit keer komen we bij een heel bijzonder natuurlijk warm waterbad. Ondanks de hoogte (en de kou) is het water hier 38 graden. Goed voor een duik, maar zo fit voelen we ons nog niet, Carolien gaat niet verder dan haar voeten in het water te hangen, Erik doet zelfs dat niet. Wel levert het mooie plaatjes op!
Vervolgens komen we bij ’s werelds hoogstgelegen geisers (4300 m) met veel stoom en kolkende moddermassa’s. Het ziet er spectaculair uit, maar is duidelijk niet geschikt om in te pootje baden.
Het volgende punt waar we stoppen is Laguna Colorada. De lucht is strak blauw, de flamingo’s zijn enorm rose en door de zon worden de kleuren van de bergen op de achtergrond schitterend op het meer weerkaatst.
In de ochtend hebben we zo drie geweldige stops gehad. Tijd om naar ons lunchadres te gaan. Volgens het originele programma zouden we hier de vorige dag geëindigd zijn. Nu gaan we hier zitten om aan te sterken. Ondanks de afgelegen lokatie komt na de lunch een Boliviaans jongetje kijken waar we op aan het wachten zijn. Hij heeft van een vorige groep al twee lolly’s gehad en duwt, bij gebrek aan ander speelgoed, een band voor zich uit. De camera die we bijdragen is erg interessant. Zeker wanneer er een foto van hem zelf op verschijnt. Na een paar minuten merkt hij dat hier geen snoep gaat krijgen dus vervolgt hij zijn weg. Dat doen wij ook, al merken we dat we ons (nog steeds) niet lekker voelen.
Het middagprogramma leidt ons langs rotsformaties, nog een aantal lagunas en een tweetal vulkanen. De jeep heeft het af en toe moeilijk om een besneeuwde berg op te rijden. Verschillende keren moet onze chauffeur zich een stuk van de top laten afzakken om een nieuwe poging te wagen de berg te trotseren. We worden deze middag behoorlijk door elkaar geschud. Hierdoor gaan we ons nog slechter voelen.
De dag eindigt in Alota. Een dorpje dat geen bar, geen restaurant, geen pinautomaat en geen supermarkt kent. We kunnen bij ons slaapadres eten en hier kunnen we ook wat flessen water kopen. Dit slaapadres kent een privékamer met twee ruime eenpersoonsbedden, maar deze is al bezet op het moment dat we aankomen. Gelukkig zijn de Engelsen die eerder zijn aangekomen bereid om de kamer aan ons af te staan, omdat we ons niet goed voelen. En gelukkig slapen we dit keer op slechts 3600 meter hoogte.
