Great Ocean Road (in de lucht)

Na de rustdag trekken we vandaag verder. We gaan geen grote afstand overbruggen, maar we willen wel een aantal keer stoppen. We moeten eerst stoppen om Cato van de grond op te rapen. Haar autostoel zat nog niet vast; oeps, maar gelukkig hebben we Hoops. Cato schuift in Apollo Bay na een flauwe bocht al met stoel en al van de bank. Schrikken, maar ze zit - terwijl Carolien de stoel goed vastzet - bij Erik op schoot al snel aan het stuur te draaien. Daarna rijden we door Great Otway National Park. Het regent opnieuw en we slaan de mogelijke stops hier over. Wanneer we het regenwoud uit zijn, wordt het weer weer beter. Dus we stoppen wel bij Castle Cove aan de kust. Vandaar worden we weer landinwaarts gestuurd. Bakje koffie (to go) in Lavers Hill en we moeten de ruitenwissers weer aanzetten. Bovendien wordt het enorm mistig. Maar we zitten hier best een stuk van de kust, dus we cruisen lekker verder over de B100. Als we stoppen bij Princetown is het droog. Chiel en Cato laten we slapend in de camper achter (we zetten wel een luikje open) en we nemen zelf nog een bakje koffie. We zitten op 19 kilometer van de camping, maar we hebben hier een mooi lunchadresje. Zeker omdat het weer in de middag stukken beter belooft te worden. De eerste tekenen hiervan merken we al snel, want we zitten lekker in de zon aan het bakje koffie. Rond 12:30 uur halen we Chiel en Cato erbij voor de lunch. Cato loopt zodra ze binnen is, direct achter de counter en roept 'hallo'. Die heeft er weer zin in! We eten wat en dan gaan we weer een klein stukje verder. Een paar kilometer maar, want dan komen we bij de Gibson Steps, een trap naar het strand door meneer Gibson eigenhandig en met de hand uitgehakt in de kliffen. We dalen af naar het strand en maken een deal met een stelletje. Zij maken een familiefoto van ons en daarna zullen wij een foto maken van hen. Maar, we moeten eerst een stuk verder het strand oprennen! Een golf heeft ons - en het stelletje - verrast en we hebben allemaal natte voeten wanneer we uiteindelijk de foto maken. We zijn nu wel gewaarschuwd, want het blijft op dit strand opletten voor golven die ineens een stuk verder het strand opkomen. Terug naar de auto, natte schoenen uit en 1 kilometer doorrijden. En dan komen we bij de twaalf apostelen (die trouwens maar met zijn zevenen zijn). Het is ineens zulk lekker weer dat we de helicoptervlucht vandaag willen gaan doen. We wilden die eigenlijk morgen of zaterdag doen, maar met deze blauwe lucht is het nu een mooi moment. We komen net na een groep van 28 Indiërs binnen. Cato wordt zowat doodgeknuffeld in de wachtrij, maar de rij loopt wel goed door. En wij nemen niet de Scenic Flight van 10 minuten, maar willen iets meer van de kust zien. Niet omdat het moet, maar omdat het kan. Wanneer we onze kaartjes hebben en gewogen zijn, komen de eerste Indiërs al weer terug. Bovendien gaan zij in groepen van 7 in de helicopter. Wij wachten op een kleine helicopter, voor ons alleen. Allemaal een zwemvest om, Cato alvast een set oorbeschermers op en na een kwartiertje mogen we klaar gaan staan. Onze helicopter wordt nog even bijgetankt en dan gaan we de lucht in. Je merkt het nauwelijks wanneer de helicopter van de grond komt. Pas als hij zijn draai maakt, voel je dat de vlucht is begonnen. We vliegen eerst over de apostelen en volgen de prachtige kust tot aan het punt waarop de Great Ocean Road weer landinwaarts trekt (bij de Bay of Islands). Cato krijgt er niet veel van mee, want die ligt al heel snel lekker te slapen. Voor Chiel is het een hele ervaring. Niet alleen zit hij in de helicopter, hij heeft een enorme headset op en kan zichzelf horen praten en af en toe ook zien. Want de hele trip wordt op video opgenomen. Leuk voor Cato, want die slaapt lekker verder wanneer de helicopter zich omdraait. Terug voorbij de apostelen en de Gibson Steps. En dan zit na 25 minuten de trip er op. Geweldig, want je ziet vanuit de lucht veel meer dan dat je vanaf land kunt zien. Maar we willen het uitkijkpunt voor de apostelen toch niet helemaal overslaan. Dus na deze ervaring lopen we naar dit uitkijkpunt. Ook hiervandaan nog wat foto's. We hebben geen tijd meer voor de Loch Ard Gorge, dus hier zullen we voor terug moeten komen. Maar dat is na zo'n dagje geen enkel probleem. Misschien dat we morgen nog even terugrijden, want we hebben de camping in Port Campbell lekker voor twee nachten geboekt.