Opera House
17 Maart 2016 | Australië, Sydney
We zijn er al verschillende keren langsgevaren, maar echt stoppen bij het Opera House hebben we nog niet gedaan. Nu is er in de ochtend een voorstelling voor kinderen: music for tutus. Kinderen kunnen mee dansen met het ballet. Het ziet er heel 'laid back' en laagdrempelig uit, dus wij gaan lekker mee. Bij de balie betalen we voor 3. "If anyone asks, he's almost one." Daar bedoelt de vriendelijke dame Cato mee, maar we zullen het niet tegen haar gebruiken (ze heeft ons toch een flinke korting gegeven). Bovendien wordt Cato hier vaker voor een jongen aangezien. Iedere dag zowat draagt ze rose kleren, maar blijkbaar is dat niet voldoende. Nu is het hier misschien wel te begrijpen, want de meisjes dragen hier echte ballerinajurken naar deze voorstelling. Tutus is dus letterlijk... We lopen de zaal in en de kinderen worden uitgenodigd om op de mat te zitten. We kiezen zelf een plekje op de stoelen aan de rand. We krijgen te horen dat we niet mogen filmen of fotograferen tijdens de voorstelling, maar dat er na de voorstelling nog een moment is om foto's te maken. De show begint en er komen drie korte verhalen langs. Niet de minste: de Notenkraker, het Zwanenmeer en Sleeping Beauty. Op het podium staan een balletdanser en -danseres en zij worden door een orkest begeleid. Kinderen mogen zich best laten horen en mogen dansen. Maar mogen absoluut NIET van de mat. Zo'n 20 cm voor het podium is met roze tape dat nogmaals duidelijk aangemerkt. Een teenlengte over de streep wordt nog net geaccepteerd. Maar als de hele voet buiten de mat komt, wordt er resoluut ingegrepen. En als de kinderen het aandurven om het podium aan te raken...
De voorstelling is dan ook heel anders dan verwacht. Maar Chiel en Cato vinden het wel mooi. De mogelijkheid om echt mee te dansen missen ze allebei. Chiel moet plassen en Cato sprint achter hem aan naar de uitgang. Maar daarna zijn er nog orkestleden die nog een riedeltje spelen. Cato vindt vooral de contrabas reuzeinteressant. En dan moet iedereen echt de zaal uit. Maar dan is het toch tijd om te lunchen, dus we eten iets bij de Opera Bar. In het zonnetje met uitzicht op de Harbour Bridge. We lopen daarna nog een rondje om het Opera House en nemen nog wat extra foto's. Niet meer met de gewone "fishies"-glimlach, maar een paar waarbij Chiel op zijn kop staat. En ook eentje met Cato ondersteboven (met buggy en al). Het ochtendprogramma was voor Cato, dus nu mag Chiel kiezen. Hij wil graag met de trein over de Harbour Bridge. Dus we stappen in de trein. Aan de overkant pakken we meteen de trein terug en stappen uit bij Town Hall. We drinken koffie bij het Victoria Building en lopen langs de winkels. We lopen door naar Sydney Tower Eye en kopen eerst nog wat nieuwe kinderkleren bij Gap. En in die winkel merken we dat Hoops weer eens weg is. Dus we lopen dezelfde weg terug. Terug door dit winkelcentrum, de straat op, terug door warenhuis Myers, de straat op en terug bij de Uggs store in het Victoria Building. Daar hadden ze Hoops nog gezien. Dus nog eens proberen: terug de straat op, terug naar Myers, lift in, parents room op de 2e etage, rondje over de 2e etage, roltrap naar de 1e, roltrap naar Ground Level. Weer niets, maar misschien heeft de dame van de Uggs store zich wel vergist: terug naar de koffiezaak. Daar hebben ze ook niets gevonden. Als laatste proberen we de Gap, maar ook daar geen Hoops. Het is Cato gelukt, we hebben Hoops verschillende keren teruggevonden, maar in het centrum van Sydney (op de laatste dag in Australië) is haar favoriete knuffel nu echt kwijt. Balen! Inmiddels is het tijd om iets te eten, dus we gaan maar snel naar het food court van dit winkelcentrum. We zitten nu onder de Sydney Tower, dus we besluiten na het eten om Sydney uit te zwaaien. Helaas sluiten we net achter een grote groep Chinese toeristen aan. In de rij voor de lift valt Cato in slaap. Het duurt lang, maar Chiel houdt het wel vol tot het einde. Dus we zwaaien Sydney uit en pakken dan de lift weer naar beneden. De lift laat ons niet zo maar gaan. Beneden gaan de deuren niet open en we worden weer naar boven gebracht. We zijn koppig en blijven in de lift. Dit keer worden we wel vrijgelaten en we lopen terug naar de trein. Deze trein hadden we 2 dagen geleden ook. Toen stapten we een station later in. Maar we missen in ieder geval net weer de Ferry naar Manly. Drie kwartier wachten en buiten nog even de brug, het treinstation en het opera house uitzwaaien. Dan valt Chiel ook in een diepe slaap.
De voorstelling is dan ook heel anders dan verwacht. Maar Chiel en Cato vinden het wel mooi. De mogelijkheid om echt mee te dansen missen ze allebei. Chiel moet plassen en Cato sprint achter hem aan naar de uitgang. Maar daarna zijn er nog orkestleden die nog een riedeltje spelen. Cato vindt vooral de contrabas reuzeinteressant. En dan moet iedereen echt de zaal uit. Maar dan is het toch tijd om te lunchen, dus we eten iets bij de Opera Bar. In het zonnetje met uitzicht op de Harbour Bridge. We lopen daarna nog een rondje om het Opera House en nemen nog wat extra foto's. Niet meer met de gewone "fishies"-glimlach, maar een paar waarbij Chiel op zijn kop staat. En ook eentje met Cato ondersteboven (met buggy en al). Het ochtendprogramma was voor Cato, dus nu mag Chiel kiezen. Hij wil graag met de trein over de Harbour Bridge. Dus we stappen in de trein. Aan de overkant pakken we meteen de trein terug en stappen uit bij Town Hall. We drinken koffie bij het Victoria Building en lopen langs de winkels. We lopen door naar Sydney Tower Eye en kopen eerst nog wat nieuwe kinderkleren bij Gap. En in die winkel merken we dat Hoops weer eens weg is. Dus we lopen dezelfde weg terug. Terug door dit winkelcentrum, de straat op, terug door warenhuis Myers, de straat op en terug bij de Uggs store in het Victoria Building. Daar hadden ze Hoops nog gezien. Dus nog eens proberen: terug de straat op, terug naar Myers, lift in, parents room op de 2e etage, rondje over de 2e etage, roltrap naar de 1e, roltrap naar Ground Level. Weer niets, maar misschien heeft de dame van de Uggs store zich wel vergist: terug naar de koffiezaak. Daar hebben ze ook niets gevonden. Als laatste proberen we de Gap, maar ook daar geen Hoops. Het is Cato gelukt, we hebben Hoops verschillende keren teruggevonden, maar in het centrum van Sydney (op de laatste dag in Australië) is haar favoriete knuffel nu echt kwijt. Balen! Inmiddels is het tijd om iets te eten, dus we gaan maar snel naar het food court van dit winkelcentrum. We zitten nu onder de Sydney Tower, dus we besluiten na het eten om Sydney uit te zwaaien. Helaas sluiten we net achter een grote groep Chinese toeristen aan. In de rij voor de lift valt Cato in slaap. Het duurt lang, maar Chiel houdt het wel vol tot het einde. Dus we zwaaien Sydney uit en pakken dan de lift weer naar beneden. De lift laat ons niet zo maar gaan. Beneden gaan de deuren niet open en we worden weer naar boven gebracht. We zijn koppig en blijven in de lift. Dit keer worden we wel vrijgelaten en we lopen terug naar de trein. Deze trein hadden we 2 dagen geleden ook. Toen stapten we een station later in. Maar we missen in ieder geval net weer de Ferry naar Manly. Drie kwartier wachten en buiten nog even de brug, het treinstation en het opera house uitzwaaien. Dan valt Chiel ook in een diepe slaap.
