Greater Brisbane
28 Januari 2016 | Australië, Brisbane
Wij verblijven in het Brisbane Gateway Resort. Een camping in Rochdale, een voorstad van Brisbane. Er is een bushalte voor de deur en we hebben uitgeslapen, dus zijn helemaal fit om vandaag het centrum te bezoeken. Er is alleen regen voorspeld en het begint al te regenen zodra we naar de bushalte lopen. Bij de bushalte gaat het nog wat harder regenen, dus Erik gaat snel terug naar de camper voor de Australia Zoo poncho's. Bij de bushalte komen deze nog van pas, want de bus is te laat. De rest van de dag blijft het gelukkig droog. Chiel bleef vanochtend ook droog: weer een plasje op het potje! Maar in de bus mag hij weer een luier aan. We komen duidelijk in een echte stad. Een reuzenrad, hoge gebouwen en een drukke winkelstraat. We beginnen bij de winkelstraat drinken een kop koffie, lopen door een warenhuis en besluiten om te stoppen met shoppen zodat we iets kunnen gaan eten. Na het eten gaan we verder waar we gebleven waren. We kopen nog wat kleren bij de Zara en de H&M en gaan bij een pub midden in de winkelstraat iets drinken. Tot zover niet veel bijzonders...
Maar dan wordt Carolien ineens erg moe en niet veel later ook erg misselijk. Ze zoekt naar een fijne houding, wil naar de wc, maar krijgt de deur niet open, wil dan op een stel krukjes gaan liggen, maar ook dat voelt niet goed. Gaat dan toch gewoon zitten en gaat vervolgens onderuit. Erik grijpt haar op tijd om te voorkomen dat ze echt op de grond valt, maar Carolien reageert niet. Rechtop zitten, inpraten en al snel komen behulpzame Australiërs helpen. Na korte tijd komt Carolien weer bij, de ambulance is al gebeld en Carolien is erg slap. Ze gaat nu wel echt liggen en nu heeft de hele pub wel door dat er iets mis is. Vier oudere Australiërs houden Cato en Chiel een beetje in de gaten, drie Aussies die het eerste kwamen helpen blijven tot de ambulance er is en de barman komt met natte theedoeken. Chiel hoort de ambulance, maar heeft nog niet echt door dat deze voor mama is. Cato is wakker en vrolijk als altijd. Er worden eerst wat checks gedaan: lage bloeddruk, maar verder geen alarmerende signalen. Op de brancard om nog een aantal tests in de ambulance te doen. De politie komt kijken wat er aan de hand is, ze overleggen met het ambulancepersoneel en vervolgen hun rondje. Carolien moet flink overgeven en Chiel zit beteuterd op zijn krukje te kijken naar de ziekenwagen. Vanuit zijn hoek kan hij mama niet zien, maar papa nog wel. Erik doet zijn best om op de hoogte te blijven van de conditie van Carolien en om de kinderen op hun gemak te stellen. Al snel wordt duidelijk dat we naar het ziekenhuis moeten. De politie heeft een kort rondje door de stad gemaakt en komt nog even informeren. Ze krijgen nu de familiesituatie door en bieden aan om achter de ambulance aan naar het ziekenhuis te rijden. Greater Brisbane & Women's Hospital wordt het ziekenhuis waar we naar toe zullen gaan. Dus als de ambulance op het punt van vertrekken staat, gaat Erik met Chiel en Cato in de buggy's en met 4 winkeltasjes en de tas van Carolien naar de politiewagen. Winkeltasjes achter de stoelen, tas van Carolien bij de voeten, Chiel in het midden (naast allerlei politietassen), buggy van Chiel achter bij de arrestatiebankjes, Cato uit de buggy, Cato overdragen aan een politieman, tweede buggy achterin de auto en Erik met Cato op schoot in de politieauto. De spanning is voor Chiel een beetje veranderd. Hij zit in een politiewagen en kijkt weer wat vrolijker om hem heen. Maar dan moet ook Cato ineens overgeven. Haar pakje, de broek van Erik en de zitting van de politiewagen krijgen de volle laag. Gelukkig lucht het enorm op en is Cato heel snel weer vrolijk. De politieagente vist nog wat tissues uit een tas waarmee de kleren een beetje schoongepoetst kunnen worden. Als we uitstappen is er geen woord over de vervuilde achterbank; wel komen de agenten het ziekenhuis nog mee in om wat schoonmaakspullen te lenen. Carolien heeft ondertussen van de ambulancebroeder geleerd waarom we in Queensland nog maar 9 uur tijdsverschil hebben. Het zit zo: iedere staat heeft zijn eigen bestuur. En het bestuur in Queensland is of achterlijk of blijven hangen in de 18e eeuw of allebei. Ze hebben hier nooit een zomertijd ingesteld, waardoor het al om 05:30 licht is en al rond 18.30 uur donker. Maar goed, we hebben het ziekenhuis bereikt, we schrijven ons in en wachten in de hal. Om de tijd te doden, krijgen we nog wat reistips en wordt voor Cato een ziekenhuishandschoenpoppetje gemaakt. We krijgen kamer 9 en installeren ons daar. De super-behulpzame ambulancemedewerkers nemen afscheid op het moment dat zij het verhaal aan een assistent verteld hebben. De bloeddruk wordt nogmaals gecontroleerd. Wanneer de bloeddruk wordt gecontroleerd in een staande positie, dan zakt deze weer iets weg. Verder is deze al weer een stukje hersteld. Ook wordt er bloed geprikt en krijgt Carolien een mooi ziekenhuisshirt. Daarna mag ze lekker in bed gaan liggen. We worden weer even alleen gelaten. Een tweede assistent wil ook het hele verhaal horen. Hij doet een vooranalyse en we wachten op het vervolg. Chiel is in slaap gevallen in de buggy. Voor Erik wordt gezocht naar een schone broek. De broek ziet er nu uit alsof hij een diarreeaanval gehad heeft en erger nog hij ruikt verre van fris. De triage schreef ook een hartonderzoek voor, dus wordt voor Carolien een ECG-apparaat gehaald. Eerst komt er een broek voor Erik. Gelukkig heeft hij een riem aan want deze is aan de ruime kant. Maar: hij is wel kotsvrij! Wanneer ze daarmee bezig zijn, wordt Chiel wakker. Hij moet meteen overgeven. Er liggen overgeefzakjes klaar, maar Erik is niet op tijd om er alles in op te vangen. Chiel zijn shirt zit helemaal onder en kan bij de broek van Erik gelegd worden... Chiel is behoorlijk overstuur van de hele situatie - ondertussen ligt Carolien met allerlei plakkers en kabeltjes aan de ECG - en Cato schrikt van de huilende Chiel. Kamer 9 is even te klein. Ik noem het nu kamer 9, maar het is eigenlijk een brede gang waar we in liggen. Achter gordijn 9 zitten wij en op de gang wachten familieleden of andere patiënten. Omdat Chiel nu in zijn blote bast, op Erik zijn schoot, zit wordt er een handdoek voor hem gehaald en wat eten en drinken. Maar niemand heeft honger of dorst. We hebben wel nieuwe schone shirtjes voor Chiel, maar in de haast om naar het ziekenhuis te gaan is de dop van een waterflessen niet goed gesloten. De nieuwe shirtjes van Chiel zijn nat en we hangen deze te drogen. Gelukkig komt er niets bijzonders uit deze metingen. Wanneer de arts dan aan het bed komt, wil ook zij weten wat er gebeurd is en ze besluit tot het toedienen van extra vocht. Dus wachten we op de volgende verpleegkundigen. In eerste instantie komen de verpleegkundigen kijken wat er precies aan vloeistof voorgeschreven is. Voor Carolien wordt een infuus aangelegd. En we krijgen ook nog een tablet voor de afleiding. Het gaat een tijdje best goed. Tot Chiel een tweede keer moet overgeven. De handdoek en het shirt van Erik komen onder te zitten. Nu is de paniek nog groter dan de eerste keer. Een nieuwe handdoek is snel geregeld. En als afleidingstechniek wordt er nu een ijsje gehaald, maar ook daar hebben de kinderen nu geen zin in. Even met Chiel de 'kamer' uit werkt iets beter. Maar Chiel is duidelijk: 'Ik wil hier weg'. Toch moeten we nog een half uurtje op de uitslag bij Carolien wachten. Voordat deze komt, moet Cato ook voor een tweede keer overgeven. Weer een korte panieksituatie, maar Cato zet zich hier snel overheen. Gelukkig blijkt bij Carolien alles goed te zijn en mogen we alle spullen weer inpakken en terug naar de camping. Een groen shirtje voor Chiel is redelijk droog geworden en deze krijgt hij aan. Carolien is nog herstellende als ze de taxi instapt, Cato lijkt nergens last van gehad te hebben, Erik is druk met het inladen van alle spullen en Chiel wordt in de taxi voor de derde keer niet goed. We hadden een stapeltje kotszakjes mee en halen er snel (maar te laat) eentje bij. Tijdens de rit naar huis moet een open raampje en de deo van de taxi-chauffeur voor de nodige verfrissing zorgen. Al is de stank duidelijk prioriteit 1 bij de taxi-chauffeur, terwijl die bij ons bijzaak is in dit hele avontuur. Voordat we op de camping zijn moet Chiel voor de vierde keer overgeven. Dit keer gaat hij goed boven het kotszakjes zitten. Hij is er een beetje radeloos van, maar onze stoere vent doet het geweldig! En dan zijn we eindelijk bij de camper. Nog wat extra veiligheidsmaatregelen om de nacht goed door te komen: Carolien en Chiel op het bed achter, met een extra handdoek eronder en een kotszakjes bij de hand. En Erik en Cato 'achter de stiekjes'. Voordat het bed is opgemaakt, moet Chiel voor de vijfde keer overgeven. En dan kunnen we eindelijk naar bed..
Maar dan wordt Carolien ineens erg moe en niet veel later ook erg misselijk. Ze zoekt naar een fijne houding, wil naar de wc, maar krijgt de deur niet open, wil dan op een stel krukjes gaan liggen, maar ook dat voelt niet goed. Gaat dan toch gewoon zitten en gaat vervolgens onderuit. Erik grijpt haar op tijd om te voorkomen dat ze echt op de grond valt, maar Carolien reageert niet. Rechtop zitten, inpraten en al snel komen behulpzame Australiërs helpen. Na korte tijd komt Carolien weer bij, de ambulance is al gebeld en Carolien is erg slap. Ze gaat nu wel echt liggen en nu heeft de hele pub wel door dat er iets mis is. Vier oudere Australiërs houden Cato en Chiel een beetje in de gaten, drie Aussies die het eerste kwamen helpen blijven tot de ambulance er is en de barman komt met natte theedoeken. Chiel hoort de ambulance, maar heeft nog niet echt door dat deze voor mama is. Cato is wakker en vrolijk als altijd. Er worden eerst wat checks gedaan: lage bloeddruk, maar verder geen alarmerende signalen. Op de brancard om nog een aantal tests in de ambulance te doen. De politie komt kijken wat er aan de hand is, ze overleggen met het ambulancepersoneel en vervolgen hun rondje. Carolien moet flink overgeven en Chiel zit beteuterd op zijn krukje te kijken naar de ziekenwagen. Vanuit zijn hoek kan hij mama niet zien, maar papa nog wel. Erik doet zijn best om op de hoogte te blijven van de conditie van Carolien en om de kinderen op hun gemak te stellen. Al snel wordt duidelijk dat we naar het ziekenhuis moeten. De politie heeft een kort rondje door de stad gemaakt en komt nog even informeren. Ze krijgen nu de familiesituatie door en bieden aan om achter de ambulance aan naar het ziekenhuis te rijden. Greater Brisbane & Women's Hospital wordt het ziekenhuis waar we naar toe zullen gaan. Dus als de ambulance op het punt van vertrekken staat, gaat Erik met Chiel en Cato in de buggy's en met 4 winkeltasjes en de tas van Carolien naar de politiewagen. Winkeltasjes achter de stoelen, tas van Carolien bij de voeten, Chiel in het midden (naast allerlei politietassen), buggy van Chiel achter bij de arrestatiebankjes, Cato uit de buggy, Cato overdragen aan een politieman, tweede buggy achterin de auto en Erik met Cato op schoot in de politieauto. De spanning is voor Chiel een beetje veranderd. Hij zit in een politiewagen en kijkt weer wat vrolijker om hem heen. Maar dan moet ook Cato ineens overgeven. Haar pakje, de broek van Erik en de zitting van de politiewagen krijgen de volle laag. Gelukkig lucht het enorm op en is Cato heel snel weer vrolijk. De politieagente vist nog wat tissues uit een tas waarmee de kleren een beetje schoongepoetst kunnen worden. Als we uitstappen is er geen woord over de vervuilde achterbank; wel komen de agenten het ziekenhuis nog mee in om wat schoonmaakspullen te lenen. Carolien heeft ondertussen van de ambulancebroeder geleerd waarom we in Queensland nog maar 9 uur tijdsverschil hebben. Het zit zo: iedere staat heeft zijn eigen bestuur. En het bestuur in Queensland is of achterlijk of blijven hangen in de 18e eeuw of allebei. Ze hebben hier nooit een zomertijd ingesteld, waardoor het al om 05:30 licht is en al rond 18.30 uur donker. Maar goed, we hebben het ziekenhuis bereikt, we schrijven ons in en wachten in de hal. Om de tijd te doden, krijgen we nog wat reistips en wordt voor Cato een ziekenhuishandschoenpoppetje gemaakt. We krijgen kamer 9 en installeren ons daar. De super-behulpzame ambulancemedewerkers nemen afscheid op het moment dat zij het verhaal aan een assistent verteld hebben. De bloeddruk wordt nogmaals gecontroleerd. Wanneer de bloeddruk wordt gecontroleerd in een staande positie, dan zakt deze weer iets weg. Verder is deze al weer een stukje hersteld. Ook wordt er bloed geprikt en krijgt Carolien een mooi ziekenhuisshirt. Daarna mag ze lekker in bed gaan liggen. We worden weer even alleen gelaten. Een tweede assistent wil ook het hele verhaal horen. Hij doet een vooranalyse en we wachten op het vervolg. Chiel is in slaap gevallen in de buggy. Voor Erik wordt gezocht naar een schone broek. De broek ziet er nu uit alsof hij een diarreeaanval gehad heeft en erger nog hij ruikt verre van fris. De triage schreef ook een hartonderzoek voor, dus wordt voor Carolien een ECG-apparaat gehaald. Eerst komt er een broek voor Erik. Gelukkig heeft hij een riem aan want deze is aan de ruime kant. Maar: hij is wel kotsvrij! Wanneer ze daarmee bezig zijn, wordt Chiel wakker. Hij moet meteen overgeven. Er liggen overgeefzakjes klaar, maar Erik is niet op tijd om er alles in op te vangen. Chiel zijn shirt zit helemaal onder en kan bij de broek van Erik gelegd worden... Chiel is behoorlijk overstuur van de hele situatie - ondertussen ligt Carolien met allerlei plakkers en kabeltjes aan de ECG - en Cato schrikt van de huilende Chiel. Kamer 9 is even te klein. Ik noem het nu kamer 9, maar het is eigenlijk een brede gang waar we in liggen. Achter gordijn 9 zitten wij en op de gang wachten familieleden of andere patiënten. Omdat Chiel nu in zijn blote bast, op Erik zijn schoot, zit wordt er een handdoek voor hem gehaald en wat eten en drinken. Maar niemand heeft honger of dorst. We hebben wel nieuwe schone shirtjes voor Chiel, maar in de haast om naar het ziekenhuis te gaan is de dop van een waterflessen niet goed gesloten. De nieuwe shirtjes van Chiel zijn nat en we hangen deze te drogen. Gelukkig komt er niets bijzonders uit deze metingen. Wanneer de arts dan aan het bed komt, wil ook zij weten wat er gebeurd is en ze besluit tot het toedienen van extra vocht. Dus wachten we op de volgende verpleegkundigen. In eerste instantie komen de verpleegkundigen kijken wat er precies aan vloeistof voorgeschreven is. Voor Carolien wordt een infuus aangelegd. En we krijgen ook nog een tablet voor de afleiding. Het gaat een tijdje best goed. Tot Chiel een tweede keer moet overgeven. De handdoek en het shirt van Erik komen onder te zitten. Nu is de paniek nog groter dan de eerste keer. Een nieuwe handdoek is snel geregeld. En als afleidingstechniek wordt er nu een ijsje gehaald, maar ook daar hebben de kinderen nu geen zin in. Even met Chiel de 'kamer' uit werkt iets beter. Maar Chiel is duidelijk: 'Ik wil hier weg'. Toch moeten we nog een half uurtje op de uitslag bij Carolien wachten. Voordat deze komt, moet Cato ook voor een tweede keer overgeven. Weer een korte panieksituatie, maar Cato zet zich hier snel overheen. Gelukkig blijkt bij Carolien alles goed te zijn en mogen we alle spullen weer inpakken en terug naar de camping. Een groen shirtje voor Chiel is redelijk droog geworden en deze krijgt hij aan. Carolien is nog herstellende als ze de taxi instapt, Cato lijkt nergens last van gehad te hebben, Erik is druk met het inladen van alle spullen en Chiel wordt in de taxi voor de derde keer niet goed. We hadden een stapeltje kotszakjes mee en halen er snel (maar te laat) eentje bij. Tijdens de rit naar huis moet een open raampje en de deo van de taxi-chauffeur voor de nodige verfrissing zorgen. Al is de stank duidelijk prioriteit 1 bij de taxi-chauffeur, terwijl die bij ons bijzaak is in dit hele avontuur. Voordat we op de camping zijn moet Chiel voor de vierde keer overgeven. Dit keer gaat hij goed boven het kotszakjes zitten. Hij is er een beetje radeloos van, maar onze stoere vent doet het geweldig! En dan zijn we eindelijk bij de camper. Nog wat extra veiligheidsmaatregelen om de nacht goed door te komen: Carolien en Chiel op het bed achter, met een extra handdoek eronder en een kotszakjes bij de hand. En Erik en Cato 'achter de stiekjes'. Voordat het bed is opgemaakt, moet Chiel voor de vijfde keer overgeven. En dan kunnen we eindelijk naar bed..
