Het verre oosten

We zitten nog in Queensland - zonder zomertijd - en dus we zijn voor 06:00 uur wakker. Beter gezegd: Chiel en Cato zijn wakker en zorgen ervoor dat we alle 4 zo vroeg wakker zijn. We gaan vandaag over de staatsgrenzen heen en hopen dat we daarmee een uur slaap gaan winnen. In New South Wales is het al een uur later, dus fingers crossed. Maar goed, we staan maar weer eens vroeg op en vertrekken naar de Natural Bridge. In National Park Springbrook ligt een waterval die door een rots heen gaat. Die willen we even meepakken. De reistijd wordt door de dames nuttig besteed door nog wat slaaptekort in te halen. Dan mag Cato in de rugdrager en voor haar is dat een feestje. Chiel wil meteen ook gedragen worden, maar het eerste stuk moet hij lopen. Als we eenmaal op weg zijn, vindt Chiel het geweldig om over het paadje door dit National Park te lopen. Het is er ook prachtig! Even bij de Natural Bridge stoppen voor wat foto's en voor ons wordt er nog een wallaby gespot. Tot het eind toe blijft Chiel lopen en dat is toch ruim een kilometer over oneffen terrein en met veel trappen. Tijd om in de camper wat uit te rusten en tijd voor een sessie bij dr. Pino, onze eigen dr. Rossi. Sinds een paar dagen hebben we ontdekt dat Chiel graag zijn hart lucht bij Pino. Die moet dan wel de juiste vragen stellen natuurlijk en Carolien doet dat graag. Chiel vertelt dan honderduit over wat hij tot nu toe allemaal heeft meegemaakt. Zijn manier van alle indrukken verwerken lijkt het en we zijn blij dat we een manier gevonden hebben om dit een beetje te kanaliseren. Want het is natuurlijk nogal wat voor ons kleine denkertje... We passeren snel de staatsgrenzen en hebben dan nog iets meer dan een uur te gaan voordat we in Byron Bay zijn. We zijn er al met al dus lekker vroeg, maar door de slechte nacht nemen we na de lunch eerst wat tijd om uit te rusten. Dan hebben we een heel uitdagend plan. We gaan met Cato in de buggy en met Chiel op zijn fietsje naar de vuurtoren. Chiel kan nog niet zo goed remmen, dus Erik moet heel de tijd langs hem meelopen/rennen. En de eerste 800 meter zijn redelijk vlak, maar dan komen er allerlei trappen. We laten in ieder geval Chiel zijn fiets even achter. Carolien moet bij iedere trede de buggy liften en Erik heeft Chiel in zijn nek genomen. Als we een stukje verder zijn, zien we het meest oostelijke puntje van Australië liggen. We zien de beroemde vuurtoren ook. En na wat twijfelen komen we tot het verstandigste besluit van de dag: we draaien om. Eerst weer de treden en een smal steil paadje en dan komen we op een stuk boardwalk en daar wil Chiel wel weer fietsen. En na een aantal keer uitleggen, lukt het hem om zelf af te remmen. Zo heeft hij vandaag een flink stuk gefietst en we zijn wel toe aan een hapje en een drankje. We besluiten vandaag lekker uit eten te gaan. Nog even opfrissen en omkleden. En dan laten we ons culinair verwennen, terwijl we uitkijken over de oceaan. Chiel en Cato gedragen zich geweldig. Wel gaat Carolien even terug naar de camper om nog wat tekenspullen te halen, maar het restaurant ligt tegen de camping aan dus dat is snel gebeurd. Chiel krijgt zelfs een ijsje on the house. Het is dan al 20:15 uur, dus Cato ligt inmiddels lekker in haar buggy te slapen...