Dag 8: Arica - San Pedro de Atacama (538 km)
Door: erikencarolien
01 Mei 2010 | Chili, San Pedro de Atacama
Om 05.00 uur worden we wakker gemaakt. Iedereen moet uitstappen en alle spullen worden uit de bus gezet. Ondanks ons plekje vooraan in de bus stappen we als laatsten uit, we snappen er niks van wat er allemaal gebeurt. Om ons heen staan 4 andere bussen. We slepen onze bagage naar een tafel en wachten af. De controle is zo oppervlakkig dat het onduidelijk is waar er op gecontroleerd wordt. Deze tussenstop duurt dan ook helemaal niet lang, maar nu zijn we wel wakker en onze tassen liggen goed overhoop.
Tijdens de eerste tussenstop in Calama zien we vanuit de bus nog een behoorlijke stad. We moeten een stop later uitstappen en de rit duurt nu nog maar een uur. Het uitzicht verandert opnieuw snel in zand, stenen en bergen. Daar hebben we al verschillende uren naar kunnen kijken (maar gezien het tijdstip kozen we ervoor om te slapen). San Pedro de Atacama blijkt een dorpje in het hartje van de Atacama woestijn, de droogste woestijn ter wereld, op 2440 meter hoogte. Het lijkt in niets op wat we tot nu toe gezien hebben. Onverharde wegen en armoedige huisjes, maar aan de andere kant wel veel internetcafés, restaurants en hostals. We worden vanuit de bus de juiste kant op gewezen, maar pakken niet de juiste afslag. De helft van het dorp helpt ons alsnog de juiste kant op. Er zijn zo veel mensen nodig, omdat ze niet weten waar ons hostal ligt. Vreemd? Gezien de geringe omvang van het dorp wel; gezien het aantal hostels in dit dorp niet echt.
Nadat we het hostal hebben gevonden gaan we op het pleintje ontbijten. Omdat we moe zijn van de reis en omdat Carolien zich niet lekker voelt, gaan we na een kort rondje door het dorp even liggen. We slapen een paar uur. Voor Erik was dat genoeg om nog een rondje door het dorp te gaan maken. Toerisme heeft gezorgd voor een voetbalveld waar ze in Den Dungen jaloers op zouden zijn. Ook een redelijk modern speeltuintje en een prachtig basketbalcourt zijn hier aangelegd. Verder bestaat het dorp uit armoedige kleine huisjes.
Terug in het hostal klopt de receptioniste op de deur. Ze draagt een telefoon bij zich en we krijgen te horen dat de tour voor morgen niet kan doorgaan. De grensovergang naar Bolivia gaat niet open. Twee alternatieven:
1) of we wachten een dag;
2) of we nemen een andere route die een dag minder in beslag neemt.
Onze voorkeur is om een dag te wachten en onze vrije dag in La Paz te skippen. Omdat Carolien nog ziek is, kiezen we voor een eenvoudige maaltijd. San Pedro beschikt niet over een supermarkt, maar in een klein winkeltje wijst een oud baasje Erik de weg. Echt helpen doet hij niet, maar hij spreekt de naam van het product uit dat wordt aangewezen. Ondertussen knikt hij alsof dat product echt noodzakelijk is voor een geslaagd verblijf in San Pedro de Atacama. In het hostal mag de keuken gebruikt worden om een soepje op te warmen. Als toetje: droge koekjes. Jammie!
Erik maakt nog een klein rondje door het dorpje. Het is druk in de barretjes/ restaurants en verder is het door de beperkte straatverlichting pikdonker. Om morgen fit op te kunnen staan, liggen we vroeg op bed.
Tijdens de eerste tussenstop in Calama zien we vanuit de bus nog een behoorlijke stad. We moeten een stop later uitstappen en de rit duurt nu nog maar een uur. Het uitzicht verandert opnieuw snel in zand, stenen en bergen. Daar hebben we al verschillende uren naar kunnen kijken (maar gezien het tijdstip kozen we ervoor om te slapen). San Pedro de Atacama blijkt een dorpje in het hartje van de Atacama woestijn, de droogste woestijn ter wereld, op 2440 meter hoogte. Het lijkt in niets op wat we tot nu toe gezien hebben. Onverharde wegen en armoedige huisjes, maar aan de andere kant wel veel internetcafés, restaurants en hostals. We worden vanuit de bus de juiste kant op gewezen, maar pakken niet de juiste afslag. De helft van het dorp helpt ons alsnog de juiste kant op. Er zijn zo veel mensen nodig, omdat ze niet weten waar ons hostal ligt. Vreemd? Gezien de geringe omvang van het dorp wel; gezien het aantal hostels in dit dorp niet echt.
Nadat we het hostal hebben gevonden gaan we op het pleintje ontbijten. Omdat we moe zijn van de reis en omdat Carolien zich niet lekker voelt, gaan we na een kort rondje door het dorp even liggen. We slapen een paar uur. Voor Erik was dat genoeg om nog een rondje door het dorp te gaan maken. Toerisme heeft gezorgd voor een voetbalveld waar ze in Den Dungen jaloers op zouden zijn. Ook een redelijk modern speeltuintje en een prachtig basketbalcourt zijn hier aangelegd. Verder bestaat het dorp uit armoedige kleine huisjes.
Terug in het hostal klopt de receptioniste op de deur. Ze draagt een telefoon bij zich en we krijgen te horen dat de tour voor morgen niet kan doorgaan. De grensovergang naar Bolivia gaat niet open. Twee alternatieven:
1) of we wachten een dag;
2) of we nemen een andere route die een dag minder in beslag neemt.
Onze voorkeur is om een dag te wachten en onze vrije dag in La Paz te skippen. Omdat Carolien nog ziek is, kiezen we voor een eenvoudige maaltijd. San Pedro beschikt niet over een supermarkt, maar in een klein winkeltje wijst een oud baasje Erik de weg. Echt helpen doet hij niet, maar hij spreekt de naam van het product uit dat wordt aangewezen. Ondertussen knikt hij alsof dat product echt noodzakelijk is voor een geslaagd verblijf in San Pedro de Atacama. In het hostal mag de keuken gebruikt worden om een soepje op te warmen. Als toetje: droge koekjes. Jammie!
Erik maakt nog een klein rondje door het dorpje. Het is druk in de barretjes/ restaurants en verder is het door de beperkte straatverlichting pikdonker. Om morgen fit op te kunnen staan, liggen we vroeg op bed.
