Dag 9: San Pedro de Atacama

Om 08.00 uur staan we fit klaar (gelukkig voelt Carolien zich al weer een stuk beter) voor onze tocht door Bolivia. We weten immers niet wat ons deze dag te wachten staat. Bij het kantoor van Colque Tours staan ook twee Duitsers. Zij hebben ruimte in hun schema om een dag te wachten. Dus onderling zijn we het snel eens. Iets over 08.00 uur komt iemand ons tegemoet. Een klein manneke met bril die loopt alsof hij de last van de hele wereld op zijn iele schouders draagt. Hij heeft slechts een mededeling. Vandaag geen mogelijkheid om te vertrekken (door sneeuw is de grensovergang afgesloten), morgen gaan we zeker vertrekken. Als we willen kunnen we een andere tocht maken. Hiervoor zal dan niet de volle prijs worden berekend. Als we willen kunnen we om 10.00 uur terugkomen, want dan gaat het kantoor open.

Omdat we nog niet hebben kunnen ontbijten gaan we terug naar ons hostal. We regelen ook direct een extra nacht en nemen op de kamer contact op met CAT. Door de gewijzigde plannen moet ons busticket naar La Paz aangepast worden. Helaas is de overnachting voor eigen rekening. Het hotel in La Paz is al voor twee nachten betaald. Nu dit geregeld is gaan we eens kijken wat we vandaag kunnen gaan doen.

We kiezen voor een trip naar de Valle de la Luna. Onderweg stopten we al bij een aantal andere uitzichtpunten langs de weg. Hernan laat ons zien dat de woestijn ook zeker zijn mooie kant heeft. Omdat we midden in de woestijn zitten is de regen van gisteren heel bijzonder. In 6 jaar tijd heeft het niet meer echt geregend. Of Hernan het buitje van gisteren als regen mee laat tellen is onduidelijk. Vooral de schaduw van de wolken die over de vlakte heen schiet is prachtig. Ondertussen is het wel uitkijken voor onze ogen en mond, want we worden ongeveer gezandstraald. De oren blijven onbeschermd waardoor er nog een paar dagen souvenirs uit te halen zijn.

De tocht is super, Hernan is naast onze chauffeur ook een prima gids en het zonnetje schijnt volop. Alleen de beloofde discount is ver te zoeken. Het akelige, iele mannetje heeft voor deze privétocht een speciaal prijsje. Omdat we heel graag wat van de omgeving willen zien hebben we niet onderhandeld. Maar voor Eriks gevoel hebben we zeker 2 Euro te veel betaald.

Bij terugkomst hebben we ons boek gepakt en zijn we bij het hostal gaan zitten lezen. De zon zorgde er bijna voor dat we vergeten om te gaan lunchen. Gelukkig vinden we een terrasje waar we verder van de zon kunnen genieten. Na de lunch is het niet meer mogelijk om bij het hostal in de zon te zitten. We moeten daarom 50 meter verhuizen naar een andere straat. Bij het ondergaan van de zon slaat het weer snel om. Dus na een paar uurtjes lezen zit er weinig anders op dan het hele eind naar ons hostal terug te lopen...

Bij het reorganiseren van de spullen kan Erik de fotocamera nergens vinden. Alle tassen zijn een paar keer nagelopen, maar nergens is een camera te vinden. Omdat we deze in de ochtend regelmatig tussen ons op de achterbank hebben gelegd kan het niet anders dan dat de camera in de auto van Hernan is blijven liggen. Met een enorm rotgevoel moeten we dus richting het kantoor van Colque Tours. Zeer behulpzaam beginnen ze direct te bellen. Alleen geen succes bij het eerste telefoontje. De chauffeur die gebeld wordt heeft een andere auto mee, dus onze laatste hoop is gevestigd op Hernan. Gelukkig wordt snel duidelijk dat hij de camera heeft gevonden. Deze wordt voor sluitingstijd van het kantoor afgegeven. Door dit telefoontje voelen we ons al wat gerustgesteld. Twee uur later is de camera weer in ons bezit en volgt de volledige opluchting.

Dit avontuur kost wel wat energie. Na het diner is het Erik die zich niet lekker voelt. Er zit weinig anders op dan opnieuw vroeg naar bed te gaan.