Dag 10: SPdA – grenspost Bolivia (45 km)
Door: erikencarolien
03 Mei 2010 | Bolivia, Laguna Verde
’s Ochtends vertrekken we, na een dag vertraging, voor onze 3-daagse tour door Bolivia. We komen in eerste instantie niet ver. Nadat de bus een paar straten heeft gereden staan we vlakbij de grenspost. Bolivia is nog zo’n 30 kilometer van ons verwijderd, maar in het dorp kunnen we al de stempels voor het verlaten van Chili krijgen. We krijgen snel door dat er nog problemen zijn bij de grens van Bolivia. Door sneeuw is deze post nog steeds gesloten.
Na drie uur hangen rond en in de bus komt er wat beweging. We hebben in deze 3 uur niets te horen gekregen en er zit niets anders op dan te wachten tot ons verteld wordt wat er vandaag precies gaat gebeuren.
Na nog eens een uur wachten komt het akelig iele mannetje op ons af. We kunnen kiezen: nog een dag wachten of ’s middags met de jeeptoer beginnen. Gelukkig stemt heel de groep er mee in om vandaag nog te vertrekken. Voordat we echt gaan krijgen we een lunch aangeboden.
Na een half uurtje komen we terug bij de grenspost. Deze is nu echt geopend en we moeten van de chauffeur haasten om in de rij te gaan staan. Na nog eens een kwartier voor de grenspost te wachten op onze stempels kunnen we eindelijk San Pedro de Atacama verlaten.
Na een half uur rijden bereiken we een hutje. Dit hutje is de grenspost van Bolivia. Onderweg is duidelijk geworden dat de sneeuw echt gevaarlijk kan zijn. Er loopt geen echte weg naar de grenspost en de bus waar we inzitten is niet echt geschikt om in dit soort weersomstandigheden te rijden. Bij de grenspost staan een aantal jeeps klaar. En een hele groep verkleumde mensen. Het is niet duidelijk hoe lang zij aan het wachten zijn tot de grens open is, maar op deze hoogte is het akelig koud. En dat terwijl wij de ochtend in het zonnetje hebben zitten wachten.
Bij deze grenspost is geen mogelijkheid om te pinnen. We hebben geen Boliviaans geld op zak, maar weten met wat bij elkaar geraapt Peruaans en Chileens geld een kaartje voor het natuurreservaat te kopen. De eerstvolgende ATM komen we pas drie dagen later tegen. Ook hebben we drie dagen lang geen bereik op onze telefoon.
Alle tassen worden op de jeep gebonden en we kunnen nu echt met de jeep op weg. Samen met twee Duitsers en twee Canadezen delen we deze jeep de komende dagen. Na zo’n 20 minuten komen we bij een volgend vervallen hutje. We stoppen hier opnieuw en de tassen komen al van de jeep af. We begrijpen dat we hier vandaag blijven slapen. Nadat we een met z’n tweetjes een stapelbed hebben gekozen en onze spullen hebben achtergelaten gaan we eens kijken waar we terecht zijn gekomen. We zijn bij een groot meer op 4300 meter. We gaan met de jeep snel een rondje rijden om het meer. Zo zien we op dag 1 nog Laguna Blanca, Laguna Verde (blauwgroen gekleurd dankzij het hoge mineraalgehalte in het water), warmwaterbronnen en wat grijze flamingo’s.
Na een kaartspelletje en wat warm eten gaan we vroeg naar bed. Het is zo koud dat we ons warm inpakken.
Na drie uur hangen rond en in de bus komt er wat beweging. We hebben in deze 3 uur niets te horen gekregen en er zit niets anders op dan te wachten tot ons verteld wordt wat er vandaag precies gaat gebeuren.
Na nog eens een uur wachten komt het akelig iele mannetje op ons af. We kunnen kiezen: nog een dag wachten of ’s middags met de jeeptoer beginnen. Gelukkig stemt heel de groep er mee in om vandaag nog te vertrekken. Voordat we echt gaan krijgen we een lunch aangeboden.
Na een half uurtje komen we terug bij de grenspost. Deze is nu echt geopend en we moeten van de chauffeur haasten om in de rij te gaan staan. Na nog eens een kwartier voor de grenspost te wachten op onze stempels kunnen we eindelijk San Pedro de Atacama verlaten.
Na een half uur rijden bereiken we een hutje. Dit hutje is de grenspost van Bolivia. Onderweg is duidelijk geworden dat de sneeuw echt gevaarlijk kan zijn. Er loopt geen echte weg naar de grenspost en de bus waar we inzitten is niet echt geschikt om in dit soort weersomstandigheden te rijden. Bij de grenspost staan een aantal jeeps klaar. En een hele groep verkleumde mensen. Het is niet duidelijk hoe lang zij aan het wachten zijn tot de grens open is, maar op deze hoogte is het akelig koud. En dat terwijl wij de ochtend in het zonnetje hebben zitten wachten.
Bij deze grenspost is geen mogelijkheid om te pinnen. We hebben geen Boliviaans geld op zak, maar weten met wat bij elkaar geraapt Peruaans en Chileens geld een kaartje voor het natuurreservaat te kopen. De eerstvolgende ATM komen we pas drie dagen later tegen. Ook hebben we drie dagen lang geen bereik op onze telefoon.
Alle tassen worden op de jeep gebonden en we kunnen nu echt met de jeep op weg. Samen met twee Duitsers en twee Canadezen delen we deze jeep de komende dagen. Na zo’n 20 minuten komen we bij een volgend vervallen hutje. We stoppen hier opnieuw en de tassen komen al van de jeep af. We begrijpen dat we hier vandaag blijven slapen. Nadat we een met z’n tweetjes een stapelbed hebben gekozen en onze spullen hebben achtergelaten gaan we eens kijken waar we terecht zijn gekomen. We zijn bij een groot meer op 4300 meter. We gaan met de jeep snel een rondje rijden om het meer. Zo zien we op dag 1 nog Laguna Blanca, Laguna Verde (blauwgroen gekleurd dankzij het hoge mineraalgehalte in het water), warmwaterbronnen en wat grijze flamingo’s.
Na een kaartspelletje en wat warm eten gaan we vroeg naar bed. Het is zo koud dat we ons warm inpakken.
