Dag 12: Alota – Uyuni (128 km)

De nachtrust heeft goed geholpen. We voelen ons weer redelijk fit en we gaan weer vroeg op pad. Omdat we vandaag in Uyuni de bus moeten halen, nemen we vandaag een andere route dan in ons reisprogramma staat beschreven. Dit betekent dat we weer snel de verharde weg verlaten en binnendoor de zoutvlaktes opzoeken. Deze zoutvlakte is ontstaan door het opdrogen van een meer en heeft een oppervlakte van maar liefst 12.000 km². De zouten en mineralen konden niet via een rivier naar de oceaan stromen en sloegen neer, waardoor het nu een immens witte, surrealistische vlakte is.

Na een paar uur rijden lijkt het of de horizon begint te verschuiven. In de verte is het begin van de zoutvlakte al zichtbaar. Alleen zien we eerst een grote watermassa i.p.v. de zoutvlakte. Op het zout ligt een grote hoeveelheid water, heel anders dan op foto’s die we vooraf van de zoutvlakte gezien hadden. We stoppen natuurlijk wel om wat foto’s te kunnen maken. Er is hier een soort weg aangelegd waardoor we zelf niet door het water hoeven te lopen. Alleen zien we in de verte al een poort, dus deze geïmproviseerde weg loopt niet ver door. Wanneer we verder rijden volgen we de weg nog een stukje, maar dan besluit de chauffeur om het water op te zoeken. Onderweg zien we bergen, water, een enorme zoutmassa onder het water, een felle zon en we weten even niet waar we moeten kijken om het mooiste uitzicht te hebben.

We zijn onderweg naar een eiland ergens midden op de zoutvlakte. Het water hebben we achter ons gelaten. De chauffeur vindt een mooi plekje om een kwartiertje te stoppen. Tijd voor wat foto’s. We hebben ruim een week gehad om na te denken wat voor aparte foto’s we hier kunnen nemen. We hebben goed in de gaten gehouden welke reisgenoot goede foto’s kan maken. Timo krijgt de eer om onze persoonlijke fotograaf te worden. We beginnen met een springfoto. We krijgen de camera van de Duitsers om hen ook springend vast te leggen. Vervolgens een foto waarbij Carolien op de hand van Erik staat. Ook dit idee vinden de Duitsers wel leuk. Het derde idee kan niet vooraf aan Timo uitgelegd worden. “Maak maar veel foto’s” is de opdracht die Erik meegeeft.

Als Carolien dan de goede kant opgedraaid klaarstaat telt de camera even niet meer. “Wat gaan we doen?” Omdat Erik aan de beurt is om een idee voor een foto op de zoutvlakte te opperen is Carolien benieuwd wat er gaat gebeuren. Eerst moet de ritssluiting van het jasje los en daarna zakt Erik op één knie. Uit zijn jasje komt een pakje dat hij heel deze dag al bij zich draagt. “Oooh”, het is duidelijk dat de Duitsers doorhebben welk idee er uitgevoerd wordt. “Lief Vriendinnetje, wil je met me trouwen?”, gevolgd door een volmondig “Ja!”. Even is de oogverblindende zoutvlakte helemaal van ons...

Toch moeten we verder. Het Isla is ons lunchadres. Om de 6.000 cactussen te kunnen zien lopen we een rondje over het eiland. De hoogte en de vele trappen doen ons op dit moment niets. We hebben nieuwe energie gevonden. En gebruiken onze tijd hier optimaal om zoveel mogelijk foto’s te maken. Terwijl we wat verderop op de zoutvlakte nog druk bezig zijn met foto's maken, worden we gewaarschuwd dat onze chauffeur verder wil.

Hij brengt ons naar een zouthotel. We kijken maar een paar tellen binnen voordat we buiten de zoutvlakte weer opzoeken. De stapels zout en de zoutsouvenirs rijden we voorbij zonder te stoppen. Hoogste tijd om in Uyuni iets te eten.

Eindelijk de gelegenheid om te pinnen. Dus wanneer we dat hebben gedaan en op straat Robin tegenkomen zoeken we een restaurant uit. Geen gasten binnen en geen menukaart. We kunnen eten wat de pot schaft. We zoeken in een reisgids naar een betere locatie en besluiten een pizza te gaan eten. We zien daar allerlei geweldige foto’s van de zoutvlakte. Helaas kunnen wij vanuit stand geen salto maken en hadden we geen dinosaurussen of pizzapunten bij ons. Wanneer we uitgegeten zijn zoeken we de nachtbus richting La Paz op.